III Rocznica Śmierci Sł. Bożego Jana Pawła II
02 kwietnia 2008
| VIA LUCIS – DROGA ŚWIATŁA
NA PODSTAWIE ENCYKLIKI |
| Via Lucis – Droga Światła – jest to nabożeństwo odprawiane w Kościele katolickim w okresie wielkanocnym. Pojawiło się ono już kilka wieków temu, ale należy dziś do nabożeństw zapomnianych. Zapewne w celu przypomnienia Droga Światła została umieszczona w oficjalnym modlitewniku na Wielki Jubileusz Roku 2000. Od tamtego czasu w wielu parafiach na świecie wprowadzono jej odprawianie. Głównym celem tego nabożeństwa jest podkreślenie znaczenia czasu wielkanocnego w Kościele. Zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa jest dla chrześcijan kluczowym wydarzeniem w przeżywaniu wiary, jednak brakuje rozważania tej tematyki poza liturgią. Evangelium Vitae – Ojciec Św. Jan Paweł II, widząc, że Boże, fundamentalne prawdy są współcześnie negowane, a życie ludzkie jest zagrożone w każdej swej fazie, w trosce o dobro człowieka, o los świata, napisał encyklikę „Evangelium vitae”, w której odnosi się do problemów i zagadnień dotyczących wszelkich przejawów kultury śmierci, której należy przeciwstawić kulturę życia. |
| Rozpoczęcie |
| K. W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego.
W. Amen K. Pan z wami. W. I z duchem twoim. |
| Wprowadzenie |
| «Wy jesteście światłem świata».
Kiedy światło blednie czy znika, przestajemy widzieć wyraźnie świat wokół nas. W sercu nocy może nas ogarnąć lęk i poczucie zagrożenia i wtedy niecierpliwie oczekujemy świtania. Drodzy bracia i siostry, wy macie być stróżami poranka (Iz 21, 11-12) zwiastującymi nadejście słońca, którym jest Chrystus zmartwychwstały! We współczesnym zlaicyzowanym świecie, w którym wielu żyje tak, jakby Bóg nie istniał, albo skłania się ku irracjonalnym formom religijności, właśnie wy, ludzie wiary, musicie na nowo ukazać, że wiara to decyzja osobista, przenikająca całe życie. Niech Ewangelia będzie najwyższym kryterium, kształtującym wasze decyzje i nadającym kierunek waszemu życiu! |
| K. Potrzebujemy Ciebie, zmartwychwstały Panie, my, ludzie trzeciego tysiąclecia! Zostań z nami teraz i po wszystkie czasy. Spraw, by materialny postęp nigdy nie usunął w cień wartości duchowych, które są duszą naszej cywilizacji. Prosimy Cię, wspieraj nas w drodze. W Ciebie wierzymy, w Tobie pokładamy nadzieję, bo Ty jeden masz słowa życia wiecznego (J6, 68) tylko Ty jesteś Światłością świata. Alleluja!
W. Amen |
| Pieśń Zapalenie świec od paschału i podanie wiernym. |
| STACJA I
PAN JEZUS POWSTAJE Z MARTWYCH |
| (na melodię „Kłaniamy Ci się Panie Jezu Chryste i błogosławimy Tobie …” z Drogi Krzyżowej)
K. Witaj Jezu Chryste Zmartwychwstały. |
| ”Szukacie Jezusa z Nazaretu, ukrzyżowanego; powstał, nie ma Go tu” (Mk 16,6).
Baranek złożony w ofierze żyje ze znamionami męki w blasku zmartwychwstania. Tylko On jeden panuje nad wszystkimi wydarzeniami historii: łamie jej „pieczęcie” (Ap 5, 1-10) i utwierdza — w czasie i poza czasem — władzę życia nad śmiercią. W „nowym Jeruzalem”, to znaczy w nowym świecie, ku któremu zmierzają dzieje ludzkości, „śmierci już odtąd nie będzie. Ani żałoby, ni krzyku ni trudu już odtąd nie będzie, bo pierwsze rzeczy przeminęły” (Ap 21, 4). Podążając z ufnością do „nowego nieba i nowej ziemi” jako lud pielgrzymujący, lud życia i dla życia, kierujemy ufne spojrzenie ku Chrystusowi, który jest dla nas znakiem „pewnej nadziei i pociechy”. |
| K. Umiłowany Panie Jezu, prosimy spraw, abyśmy zawsze w sposób szczególny byli obrońcami i rzecznikami „Ewangelii” — źródła niezłomnej nadziei i prawdziwej radości dla każdej epoki dziejów. Ewangelii miłości Boga do człowieka, Ewangelii godności osoby i Ewangelii życia, stanowiących jedną i niepodzielną Ewangelię.
W. Amen. |
| STACJA II
UCZNIOWIE PRZY PUSTYM GROBIE |
| K. Witaj Jezu Chryste Zmartwychwstały. W. Albowiem przez Swą Śmierć i Zmartwychwstanie odkupiłeś nas Panie. |
| „Wyszedł więc Piotr i ów drugi uczeń i szli do grobu. Biegli oni obydwaj razem, lecz ów drugi uczeń wyprzedził Piotra i przybył pierwszy do grobu. A kiedy się nachylił, zobaczył leżące płótna, jednakże nie wszedł do środka. Nadszedł potem także Szymon Piotr, idący za nim. Wszedł on do wnętrza grobu i ujrzał leżące płótna oraz chustę, która była na Jego głowie, leżącą nie razem z płótnami, ale oddzielnie zwiniętą na jednym miejscu. Wtedy wszedł do wnętrza także i ów drugi uczeń, który przybył pierwszy do grobu. Ujrzał i uwierzył” (J 20, 3-9).
We współczesnym kontekście społecznym, naznaczonym przez dramatyczną walkę między „kulturą życia” a „kulturą śmierci”, należy wykształcić w sobie silny zmysł krytyczny, pozwalający na rozeznanie prawdziwych wartości i autentycznych potrzeb. Potrzebna jest powszechna mobilizacja sumień i wspólny wysiłek etyczny, aby wprowadzić w czyn wielką strategię obrony życia. Wszyscy razem musimy budować nową kulturę życia: nową, to znaczy zdolną podejmować i rozwiązywać istniejące dziś, a dawniej nieznane problemy związane z ludzkim życiem; nową, to znaczy bardziej zdecydowanie i czynnie przyjętą przez wszystkich chrześcijan; nową, to znaczy zdolną pobudzić do poważnej i śmiałej konfrontacji kulturowej z wszystkimi, którzy jawnie lub skrycie występują przeciw każdemu ludzkiemu życiu. |
| K. Panie Jezu Chryste, dopomóż nam, abyśmy zawsze działali na rzecz odnowy kultury i byli czynnymi w kształtowaniu i uwrażliwianiu sumień naszych i naszych bliskich na niewymierną i nienaruszalną wartość każdego ludzkiego życia.
W. Amen |
| STACJA III
ZMARTWYCHWSTAŁY PAN OBJAWIA SIĘ MARII MAGDALENIE |
| K. Witaj Jezu Chryste Zmartwychwstały. W. Albowiem przez Swą Śmierć i Zmartwychwstanie odkupiłeś nas Panie. |
| „«Zabrano Pana mego i nie wiem, gdzie Go położono». Gdy to powiedziała, odwróciła się i ujrzała stojącego Jezusa, ale nie wiedziała, że to Jezus. Rzekł do niej Jezus: «Niewiasto, czemu płaczesz? Kogo szukasz?» Ona zaś sądząc, że to jest ogrodnik, powiedziała do Niego: «Panie, jeśli ty Go przeniosłeś, powiedz mi, gdzie Go położyłeś, a ja Go wezmę». Jezus rzekł do niej: «Mario!» A ona obróciwszy się powiedziała do Niego po hebrajsku: «Rabbuni», to znaczy: Nauczycielu!” (J 20, 13-16).
W dziele kształtowania nowej kultury sprzyjającej życiu, kobiety mają do odegrania rolę wyjątkową, a może i decydującą, w sferze myśli i działania: mają stawać się promotorkami „nowego feminizmu”, który umie rozpoznać i wyrazić autentyczny geniusz kobiecy we wszystkich przejawach życia społecznego. Zwracam się do kobiet z naglącym wezwaniem: „Pojednajcie ludzi z życiem”. Jesteście powołane, aby dawać świadectwo prawdziwej miłości — tego daru z siebie i tego przyjęcia drugiego człowieka, które dokonują się w sposób szczególny we wspólnocie małżeńskiej, ale które muszą stanowić istotę każdej innej więzi między osobami. Taki jest najważniejszy wkład, jakiego Kościół i ludzkość oczekują od kobiet. Stanowi on nieodzowną przesłankę prawdziwej odnowy kultury. |
| K. Zmartwychwstały Panie, prosimy udziel naszym babciom, matkom i siostrom siły i wytrwałości aby zawsze i w każdych okolicznościach chroniły każde życie ludzkie, jako cenny dar Boży, jako święte i nienaruszalne, otaczając je troskliwą opieką.
W. Amen |
| STACJA IV
ZMARTWYCHWSTAŁY PAN UKAZUJE SIĘ UCZNIOM NA DRODZE DO EMAUS |
| K. Witaj Jezu Chryste Zmartwychwstały. W. Albowiem przez Swą Śmierć i Zmartwychwstanie odkupiłeś nas Panie. |
| „Tego samego dnia dwaj z nich byli w drodze do wsi, zwanej Emaus, oddalonej sześćdziesiąt stadiów od Jerozolimy. Rozmawiali oni z sobą o tym wszystkim, co się wydarzyło. Gdy tak rozmawiali i rozprawiali z sobą, sam Jezus przybliżył się i szedł z nimi. Lecz oczy ich były niejako na uwięzi, tak że Go nie poznali. On zaś ich zapytał: «Cóż to za rozmowy prowadzicie z sobą w drodze?» […] Tak przybliżyli się do wsi, do której zdążali, a On okazywał, jakoby miał iść dalej. Lecz przymusili Go, mówiąc: «Zostań z nami, gdyż ma się ku wieczorowi i dzień się już nachylił». Wszedł więc, aby zostać z nimi” (Łk 24 13-17. 28-30).
Należy rozpocząć od odnowy kultury życia wewnątrz samych wspólnot chrześcijańskich. Zbyt często ludzie wierzący, nawet ci, którzy uczestniczą czynnie w życiu Kościoła, ulegają tendencji do odrywania wiary chrześcijańskiej od jej wymogów etycznych dotyczących życia, co prowadzi do subiektywizmu moralnego i do pewnych niedopuszczalnych zachowań. Musimy zatem z całą jasnością i odwagą postawić sobie pytanie, jaka kultura życia jest dziś rozpowszechniona wśród poszczególnych chrześcijan, rodzin, stowarzyszeń i wspólnot w naszych diecezjach. Jednocześnie powinniśmy rozwijać poważny i głęboki dialog z wszystkimi, także z niewierzącymi, na temat podstawowych problemów ludzkiego życia i prowadzić go w ośrodkach twórczości intelektualnej, w różnych środowiskach zawodowych oraz tam, gdzie przebiega codzienne życie każdego z nas. |
| K. Panie Jezu, niech z Twojej woli wypełni się zamysł Boży wobec ludzi, ażeby każdy z nas „Postępował jak dziecko światłości!” i wykształcał w sobie silny zmysł krytyczny, pozwalający na rozeznanie prawdziwych wartości i autentycznych potrzeb cywilizacji życia.
W. Amen |
| STACJA V
ZMARTWYCHWSTAŁY PAN OBJAWIA SIĘ PRZY ŁAMANIU CHLEBA |
| K. Witaj Jezu Chryste Zmartwychwstały. W. Albowiem przez Swą Śmierć i Zmartwychwstanie odkupiłeś nas Panie. |
|
„Gdy zajął z nimi miejsce u stołu, wziął chleb, odmówił błogosławieństwo, połamał go i dawał im. Wtedy oczy im się otworzyły i poznali Go, lecz On zniknął im z oczu. I mówili nawzajem do siebie: «Czy serce nie pałało w nas, kiedy rozmawiał z nami w drodze i Pisma nam wyjaśniał?»” (Łk 24, 31-32).
Jesteśmy powołani, aby wyrażać zachwyt i wdzięczność za życie otrzymane w darze oraz by przyjmować z radością i przekazywać Ewangelię życia nie tylko w modlitwie osobistej i wspólnotowej, ale przede wszystkim przez celebrację roku liturgicznego. Należy tu zwłaszcza wymienić Sakramenty, które są skutecznymi znakami obecności i zbawczego działania Chrystusa Pana w chrześcijańskim życiu: dają ludziom udział w Boskim życiu, zapewniając im potrzebną duchową energię, aby mogli urzeczywistnić pełny i prawdziwy sens życia, cierpienia i śmierci. Celebracje liturgiczne, zwłaszcza sakramentalne, dzięki ponownemu odkryciu autentycznego znaczenia tych obrzędów i ich należytemu docenieniu, będą mogły coraz lepiej wyrażać pełnię prawdy o narodzinach, życiu, cierpieniu i śmierci, pomagając ludziom przeżywać te rzeczywistości jako udział w paschalnej tajemnicy Chrystusa umarłego i zmartwychwstałego. |
| K. Umocnij nas Panie, aby sławienie Ewangelii życia dokonywało się przede wszystkim w naszym codziennym życiu i wyrażało się przez stałe i głębokie przyjmowanie sakramentów i dar z samych siebie.
W. Amen |
| STACJA VI
ZMARTWYCHWSTAŁY PAN UKAZUJE SIĘ APOSTOŁOM |
| K. Witaj Jezu Chryste Zmartwychwstały. W. Albowiem przez Swą Śmierć i Zmartwychwstanie odkupiłeś nas Panie. |
| „Wieczorem owego pierwszego dnia tygodnia, tam gdzie przebywali uczniowie, gdy drzwi były zamknięte z obawy przed Żydami, przyszedł Jezus, stanął pośrodku i rzekł do nich: «Pokój wam!» A to powiedziawszy, pokazał im ręce i bok. Uradowali się zatem uczniowie ujrzawszy Pana” (J 20, 19-20).
W łonie „ludu życia i dla życia” najważniejsza odpowiedzialność spoczywa na rodzinie: odpowiedzialność ta wypływa z samej natury rodziny — jako wspólnoty życia i miłości, opartej na małżeństwie — i z jej misji „strzeżenia, objawiania i przekazywania miłości”. Rodzina jest powołana, aby spełniać swoje zadania w ciągu całego życia swoich członków, od narodzin do śmierci. Jest prawdziwym „sanktuarium życia (…) miejscem, w którym życie, dar Boga, może w sposób właściwy być przyjęte i chronione przed licznymi atakami, na które jest ono wystawione, może też rozwijać się zgodnie z wymogami prawdziwego ludzkiego wzrostu”. Dlatego rodzina odgrywa decydującą i niezastąpioną rolę w kształtowaniu kultury życia. |
| K. Uwielbiony Panie Jezu, który „przez swoją śmierć dałeś życie światu” prowadź nasze rodziny i umacniaj abyśmy wierni Twej miłości, wypełniali doskonale, spoczywający na wszystkich i na każdym z nas obowiązek służby życiu.
W. Amen |
| STACJA VII
ZMARTWYCHWSTAŁY PAN PRZEKAZUJE UCZNIOM WŁADZĘ ODPUSZCZANIA GRZECHÓW |
| K. Witaj Jezu Chryste Zmartwychwstały. W. Albowiem przez Swą Śmierć i Zmartwychwstanie odkupiłeś nas Panie. |
| „A Jezus znowu rzekł do nich: «Pokój wam! Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam». Po tych słowach tchnął na nich i powiedział im: «Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane»” (J 20 21-23).
Bóg powiedział do Kaina: „Cóżeś uczynił? Krew brata twego głośno woła ku mnie z ziemi!” (Rdz 4, 10). Krew wylana przez ludzi nie przestaje wołać, z pokolenia na pokolenie, i wołanie to przybiera wciąż nowe brzmienia i akcenty. Pytanie Boga: „Cóżeś uczynił?”, od którego Kain nie może się uchylić, jest skierowane także do współczesnego człowieka, aby uświadomił sobie ogrom i powagę zamachów na życie, których piętno nadal ciąży nad dziejami ludzkości; aby poszukiwał różnorakich przyczyn, które leżą u podstaw tych zamachów i je pomnażają; aby z najgłębszą powagą zastanowił się nad konsekwencjami, jakie z zamachów tych wynikają dla istnienia osób i narodów. Czyny jednomyślnie uważane niegdyś za przestępcze i w powszechnym odczuciu moralnym niedopuszczalne, zyskują stopniowo społeczną aprobatę. Nawet medycyna, która z tytułu swego powołania ma służyć obronie życia ludzkiego i opiece nad nim, w niektórych dziedzinach staje się coraz częściej narzędziem czynów wymierzonych przeciw człowiekowi i tym samym zniekształca swoje oblicze, zaprzecza samej sobie i uwłacza godności tych, którzy ją uprawiają. |
| K. Umiłowany Zbawicielu, udziel nam łaski koniecznej do szanowania, obrony, miłowania życia i służby życiu — każdemu życiu ludzkiemu! Tylko na tej drodze znajdziemy sprawiedliwość, rozwój, prawdziwą wolność, pokój i szczęście!
W. Amen |
| STACJA VIII
ZMARTWYCHWSTAŁY PAN UMACNIA WIARĘ TOMASZA |
| K. Witaj Jezu Chryste Zmartwychwstały. W. Albowiem przez Swą Śmierć i Zmartwychwstanie odkupiłeś nas Panie. |
| „Następnie rzekł do Tomasza: «Podnieś tutaj swój palec i zobacz moje ręce. Podnieś rękę i włóż [ją] do mego boku, i nie bądź niedowiarkiem, lecz wierzącym!» Tomasz Mu odpowiedział: «Pan mój i Bóg mój!» Powiedział mu Jezus: «Uwierzyłeś dlatego, ponieważ Mnie ujrzałeś? Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli»” (J 20, 27-29).
Ewangelia życia nie jest jedynie refleksją, choćby oryginalną i głęboką, nad ludzkim życiem; nie jest też wyłącznie przykazaniem, które ma uwrażliwiać sumienia i wywołać głębokie przemiany społeczne; tym bardziej też nie jest złudną obietnicą lepszej przyszłości. Ewangelia życia jest rzeczywistością konkretną i osobową, gdyż polega na głoszeniu osoby samego Jezusa. Zwracając się do apostoła Tomasza, a za jego pośrednictwem do każdego człowieka, Jezus tak mówi o sobie: „Ja jestem drogą i prawdą, i życiem” (J 14, 6). Tak więc słowa, czyny i sama osoba Jezusa dają człowiekowi możliwość „poznania” pełnej prawdy o wartości życia ludzkiego. |
| K. Panie Jezu, ty jesteś „Słowem życia”, prosimy udziel nam życia Bożego i wiecznego, abyśmy dzięki Twemu objawieniu i obdarowaniu zawsze występowali w obronie godności i powołania każdego człowieka żyjącego w tym świecie.W. Amen |
| STACJA IX
ZMARTWYCHWSTAŁY PAN SPOTYKA UCZNIÓW NAD JEZIOREM GALILEJSKIM |
| K. Witaj Jezu Chryste Zmartwychwstały. W. Albowiem przez Swą Śmierć i Zmartwychwstanie odkupiłeś nas Panie. |
| „A gdy ranek zaświtał, Jezus stanął na brzegu. Jednakże uczniowie nie wiedzieli, że to był Jezus. A Jezus rzekł do nich: «Dzieci, czy macie co na posiłek?» Odpowiedzieli Mu: «Nie». On rzekł do nich: «Zarzućcie sieć po prawej stronie łodzi, a znajdziecie». Zarzucili więc i z powodu mnóstwa ryb nie mogli jej wyciągnąć. Szymon Piotr usłyszawszy, że to jest Pan, przywdział na siebie wierzchnią szatę – był bowiem prawie nagi – i rzucił się w morze” (J 21, 4-7).
On, który „nie przyszedł, aby Mu służono, lecz żeby służyć i dać swoje życie na okup za wielu” (Mk 10, 45), osiąga na Krzyżu szczyt miłości: „nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich” (J 15, 13). On zaś umarł za nas, gdyśmy jeszcze byli grzesznikami (Rz 5, 8). Tym samym obwieszcza On, że życie osiąga swój szczyt, swój sens i swoją pełnię, kiedy zostaje złożone w darze. |
| K. Jesteśmy do tego zdolni, bo Ty, o Panie, dałeś nam przykład i przekazałeś nam moc Twego Ducha. Zdołamy to uczynić, jeżeli każdego dnia, z Tobą i tak jak Ty, będziemy posłusznie spełniać wolę Ojca. Dozwól zatem, byśmy umieli z sercem uległym i ofiarnym słuchać każdego słowa, które wychodzi z ust Bożych: w ten sposób nauczymy się nie tylko „nie zabijać” ludzkiego życia, ale będziemy też umieli je czcić, miłować i umacniać. W. Amen |
| STACJA X
ZMARTWYCHWSTAŁY PAN PRZEKAZUJE PRYMAT PIOTROWI |
| K. Witaj Jezu Chryste Zmartwychwstały. W. Albowiem przez Swą Śmierć i Zmartwychwstanie odkupiłeś nas Panie. |
| „Ja tobie powiadam: Ty jesteś Piotr [czyli Skała], i na tej Skale zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą. I tobie dam klucze królestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie»” (Mt 16, 16-19).
Ojciec Święty Jan Paweł II przypomina nam w encyklice, że „wobec stopniowego zacierania się w sumieniach i w społeczeństwie świadomości, że bezpośrednie odebranie życia jakiejkolwiek niewinnej ludzkiej istocie, zwłaszcza na początku i na końcu jej egzystencji, jest absolutnym i ciężkim wykroczeniem moralnym, dlatego mocą Chrystusowej władzy udzielonej Piotrowi i jego Następcom, w komunii z biskupami Kościoła Katolickiego, potwierdzam, że bezpośrednie i umyślne zabójstwo niewinnej istoty ludzkiej jest zawsze aktem głęboko niemoralnym.” „Nic i nikt nie może dać prawa do zabicia niewinnej istoty ludzkiej, czy to jest embrion czy płód, dziecko czy dorosły, człowiek stary, nieuleczalnie chory czy umierający. Ponadto nikt nie może się domagać, aby popełniono ten akt zabójstwa wobec niego samego lub wobec innej osoby powierzonej jego pieczy, nie może też bezpośrednio ani pośrednio wyrazić na to zgody. Żadna władza nie ma prawa do tego zmuszać ani na to przyzwalać”. |
| K. Dobry Panie, prosimy udziel wszystkim ludziom łaski rozumienia i uznawania autorytetu Piotra naszych czasów, aby poprzez przyjęcie jego słów o ochronie każdego ludzkiego życia, służyli budowaniu autentycznej cywilizacji prawdy i miłości. W. Amen |
| STACJA XI
ZMARTWYCHWSTAŁY PAN ZAWIERZA UCZNIOM SWOJĄ MISJĘ WOBEC ŚWIATA |
| K. Witaj Jezu Chryste Zmartwychwstały. W. Albowiem przez Swą Śmierć i Zmartwychwstanie odkupiłeś nas Panie. |
| „Dana Mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi. Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata” (Mt 28, 16-20).
Głoszenie Jezusa jest głoszeniem życia. On bowiem jest „Słowem życia” (1 J 1, 1). W Nim życie „objawiło się” (1 J 1, 2), On sam jest „życiem wiecznym, które było w Ojcu, a nam zostało objawione”. Oświeceni przez Ewangelię życia, odczuwamy potrzebę głoszenia jej i świadczenia o jej niezwykłej nowości: ponieważ jest ona tożsama z Jezusem. Trzeba przede wszystkim głosić najistotniejszą treść tej Ewangelii. Jest ona zwiastowaniem Boga żywego i bliskiego, jest potwierdzeniem nierozerwalnej więzi, jaka łączy osobę, jej życie i jej cielesność; jest ukazywaniem życia ludzkiego, jako daru Boga, owocu i znaku Jego miłości; jest proklamacją niezwykłej więzi Jezusa z każdym człowiekiem, która pozwala rozpoznać w każdej ludzkiej twarzy oblicze Chrystusa; jest ukazywaniem, że „bezinteresowny dar z siebie” to zadanie i miejsce pełnej realizacji własnej wolności. |
| K. Nasz Królu i Panie rozsyłasz nas po krańce ziemi abyśmy apostołowali Ewangelię życia, prosimy pomóż nam poznać tajemnicę komunii miłości Ojca, Syna i Ducha Świętego we własnym życiu, abyśmy mogli w pełni wykonać powierzone nam przez ciebie zadanie.W. Amen |
| STACJA XII
ZMARTWYCHWSTAŁY PAN WSTĘPUJE DO OJCA |
| K. Witaj Jezu Chryste Zmartwychwstały. W. Albowiem przez Swą Śmierć i Zmartwychwstanie odkupiłeś nas Panie. |
| „Po rozmowie z nimi Pan Jezus został wzięty do nieba i zasiadł po prawicy Boga. Oni zaś poszli i głosili Ewangelię wszędzie, a Pan współdziałał z nimi i potwierdził naukę znakami, które jej towarzyszyły” (Mk 16, 19-20).
Człowiek i jego życie jawią się nam jako jeden z najwspanialszych cudów stworzenia: Bóg obdarzył bowiem człowieka niemal Boską godnością (Ps 8, 6-7). W każdym rodzącym się dziecku i w każdym człowieku, który żyje lub umiera, dostrzegamy obraz Bożej chwały: tę chwałę wysławiamy w każdym człowieku, znaku Boga żywego, ikonie Jezusa Chrystusa. Poznać Boga i Jego Syna znaczy przyjąć tajemnicę komunii miłości Ojca, Syna i Ducha Świętego we własnym życiu, które już teraz otwiera się na życie wieczne przez uczestnictwo w życiu Bożym. |
| K. Umocnij nas Panie, abyśmy zawsze sławili Ewangelię życia przez hymn radości, chwały i dziękczynienia za bezcenny dar życia, za tajemnicę powołania każdego człowieka do uczestnictwa w życiu łaski i do wiecznego istnienia w komunii z Bogiem Stwórcą i Ojcem.W. Amen |
| STACJA XIII OCZEKIWANIE Z MARYJĄ NA DUCHA ŚWIĘTEGO |
| K. Witaj Jezu Chryste Zmartwychwstały. W. Albowiem przez Swą Śmierć i Zmartwychwstanie odkupiłeś nas Panie. |
| „Wtedy wrócili do Jerozolimy z góry, zwanej Oliwną, która leży blisko Jerozolimy, w odległości drogi szabatowej. Przybywszy tam weszli do sali na górze i przebywali w niej: Piotr i Jan, Jakub i Andrzej, Filip i Tomasz, Bartłomiej i Mateusz, Jakub, syn Alfeusza, i Szymon Gorliwy, i Juda, [brat] Jakuba. Wszyscy oni trwali jednomyślnie na modlitwie razem z niewiastami, Maryją, Matką Jezusa, i braćmi Jego” (Dz 1, 12-14).
Maryja staje się wzorem dla Kościoła, matką wierzących, matką „żyjących”. To duchowe macierzyństwo Kościoła nie urzeczywistnia się inaczej jak tylko pośród „bólu i męki rodzenia” (Ap 12, 2), to znaczy w nieustannym zmaganiu z mocami zła, które nadal przenikają świat i oddziałują na ludzkie serca, stawiając opór Chrystusowi. Podobnie jak Kościół, także Maryja musiała przeżywać swoje macierzyństwo pod znakiem cierpienia. Stojąc „obok krzyża Jezusowego” (J 19, 25) Maryja uczestniczy w darze, jaki Jej Syn składa z samego siebie: ofiarowuje nam Jezusa, daje Go, rodzi Go ostatecznie dla nas. Jej „tak”, wypowiedziane w dniu Zwiastowania, dojrzewa w pełni w dniu Krzyża, gdy dla Maryi nadchodzi czas, kiedy ma przyjąć i zrodzić jako syna każdego człowieka, który stał się uczniem, przelewając na niego odkupieńczą miłość Syna. |
| K. O Maryjo, jutrzenko nowego świata, Matko żyjących, Tobie zawierzamy sprawę życia: spójrz, o Matko, na niezliczone rzesze dzieci, którym nie pozwala się przyjść na świat, ubogich, którzy zmagają się z trudnościami życia, mężczyzn i kobiet — ofiary nieludzkiej przemocy, starców i chorych zabitych przez obojętność albo fałszywą litość. Spraw, aby wszyscy wierzący w Twojego Syna potrafili otwarcie i z miłością głosić ludziom naszej epoki Ewangelię życia.
W. Amen |
| STACJA XIV
ZMARTWYCHWSTAŁY PAN POSYŁA UCZNIOM OBIECANEGO DUCHA |
| K. Witaj Jezu Chryste Zmartwychwstały. W. Albowiem przez Swą Śmierć i Zmartwychwstanie odkupiłeś nas Panie. |
| „Kiedy nadszedł wreszcie dzień Pięćdziesiątnicy, znajdowali się wszyscy razem na tym samym miejscu. Nagle dał się słyszeć z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wiatru, i napełnił cały dom, w którym przebywali. Ukazały się im też języki jakby z ognia, które się rozdzieliły, i na każdym z nich spoczął jeden. I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić obcymi językami, tak jak im Duch pozwalał mówić” (Dz 2, 1-4).
Bóg w swojej bezinteresownej miłości dał nam Ewangelię życia, przez którą zostaliśmy przemienieni i zbawieni. Zostaliśmy na powrót zdobyci przez „Dawcę życia” za cenę Jego bezcennej krwi. Wewnętrznie odnowieni łaską Ducha, „Pana i Ożywiciela”, staliśmy się ludem dla życia i mamy postępować zgodnie z tym powołaniem. Służba życiu nie jest dla nas powodem do wynoszenia się, ale obowiązkiem, który rodzi się ze świadomości, że jesteśmy „ludem Bogu na własność przeznaczonym, abyśmy ogłaszali dzieła Jego potęgi” (1 P 2, 9). |
| K. Duchu Święty, Ty jesteś sprawcą komunii w miłości, tworzysz między ludźmi nowe braterstwo i solidarność, prawdziwy odblask tajemnicy wzajemnego dawania i przyjmowania. Prosimy, udziel wszystkim wierzącym mocy i obudź w nas odpowiedzialność, abyśmy w życiu umieli wzajemnie czynić dar z siebie i przyjmować drugiego człowieka, uczestnicząc w miłości samego Jezusa Chrystusa i na Jego miarę.
W. Amen |
| Zakończenie |
| K. Umiłowany Panie Jezu, prosimy udziel nam łaski przyjęcia Ewangelii życia jako zawsze nowego daru, udziel nam także radości wysławiania jej z wdzięcznością w całym życiu oraz odwagę czynnego i wytrwałego świadczenia o niej, abyśmy mogli budować wraz z wszystkimi ludźmi dobrej woli cywilizację prawdy i miłości na cześć i chwałę Boga Stwórcy, który miłuje życie.
W. Amen |
| Błogosławieństwo |
opracowanie i dobór tekstów papieskich:
Robert Narojek /Michałów Grabina/